Laboratorium
badań

Metoda magnetyczno-proszkowa ta polegają na magnesowaniu badanego elementu oraz wykrywaniu magnetycznego pola rozproszenia, pojawiającego się w miejscu występowa-nia nieciągłości. Do typowych nieciągłości należą: pęknięcia zmęczeniowe, kuźnicze, szlifierskie, hartownicze, przyklejenia, zawalcowania naderwania, zakucia, wtrącenia niemetaliczne (pęcherze). Metoda ta ma zastosowanie jedynie względem obiektów wykonanych z materiałów ferroma-gnetycznych, obrabianych plastycznie, spawanych, obrabianych termicznie (np. rurociągi, kon-strukcje, wały, osie, czopy, przekładnie zębate, itp.). W badaniach magnetyczno-proszkowych możliwe jest wykrywanie nieciągłości powierzch-niowo otwartych oraz podpowierzchniowych do głębokości ok. 3-4 mm.

Do badania powierzchni gładkich i piaskowanych najlepiej sprawdza się technika biało ? czarna, a do miejsc obrobionych, gdzie ważna jest czułość badania najlepiej będzie użyć badania MT w świetle UV. W metodzie magnetycznej w zależności od grubości i rodzaju badanego detalu możemy wykorzystać jeden z dwóch sposobów magnesowania prądem zmiennym lub stałym. Prąd stały wykorzystamy tam gdzie mamy do czynienia z duża grubością i gabarytem detalu, tak by móc uzyskać odpowiednie natężenie pola magnetycznego na całym badanym obszarze, zwłaszcza w miejscach zmiany kształtu. W przypadku zastosowania prądu przemiennego mamy efekt naskórkowatości ( przepływu prądu najkrótszą drogą) w związku z tym jest to metoda dedykowana do detali o kształcie jednolitym i stałej grubości.